Plan en voorbereiding

Hoi allemaal!
Waarschijnlijk weten veel van jullie ondertussen over mijn plannen maar ik ga dus naar Santiago de Compostella lopen vanaf de Franse grens, het plaatsje Saint Jean Pierre de Port, zo'n 800 km.
Dit is een oude Pelgrimsroute, de Camino genaamd, van oorspronkelijk een religieuze maar tegenwoordig doen mensen het om allerlei redenen, van sportieve tot spirituele, om iets te verwerken, een fase van hun leven willen afsluiten, etc. Noem maar op.

Mijn reden is persoonlijk maar het zijn er ook meerdere, ook doe ik het vooral omdat ik van buiten zijn in de natuur hou, wandelen, ik denk dat het goed voor me is en vooral omdat ik nu de kans heb!

Ik ken de route al een aantal jaar en wilde het altijd al eens doen maar wist nooit wanneer, ik dacht altijd later. Maar de afgelopen maanden zat ik niet heel lekker in mijn vel en dacht ik wel al eens dat ik het misschien wel nu moet doen, zeker ook omdat ik niet goed weet hoe en wat met werk en nu nergens aan vast zat. Maar ik zag alleen maar beren op de weg, dacht dat ik het niet zou kunnen regelen etc.

Maar ik bracht het ter spraken bij ons pap bij een paar dagen Pieterpad wandelen en dat heeft me eigenlijk niet de streep getrokken. Ik ben erachteraan gegaan om het te regelen en de dag dat ik toestemming kreeg heb ik meteen mijn ticket geboekt dus no way back!

Van de ene kant was mijn beslissing om dit te gaan doen redelijk impulsief aangezien ik binnen 3 weken zou vertrekken en mensen hier normaal vaak een half jaar met voorbereiding en training bezig zijn. Maar ik wandel wel veel en hoe getraind je ook bent, in de bergen is het toch anders en weet je niet hoe je lichaam het doet. Ik doe gewoon rustig aan, kijk per dag hoe mijn lichaam het trekt en heb er vertrouwen in dat je elke dag sterker wordt, train ik daar ter plaatse. En zo niet, dan is dat jammer maar dan is het zo, dan doe ik minder kilometer op een dag.
Ik wilde dit ook snel doen en niet uitstellen, wie weet wat het over een paar maanden is, ook past dat impulsieve wel wat bij mij dus ik heb er maar mooi aan toegegeven.

Bovendien is april een mooie maand om te starten, het kan nog wel koud zijn (sommige bergen mis afgesloten vanwege sneeuw), maar het schijnt dan nog relatief rustig te zijn. Mei en juni zijnerg druk en de zomer is het erg heet en ook druk.

Ik heb dus 5 weken, van 8 april tot 11 mei dus ik hoop dat ik het haal om de hele 800 km te lopen. Het zal wel wat krap zijn, in mijn boekje zijn het 34 dag etappes van gemiddeld zo'n 27 km per dag denk ik. Alleen ik heb dus maar 32 dagen. Ik zal dus of meer dan de dag etappes moeten lopen of ergens toch een bus nemen, maar dat doe ik liever niet. Maar als het nodig is dan moet dat dus, dan is het anders, dat ligt er aan hoe het gaat en kan ik niet plannen. Het is ergens een beetje dubbel, Je wil het halen maar je komt voor je rust en ook moet je de instelling hebben dat je elke dag maar moet kijken hoe je lichaam het trekt, je hebt niets te willen dus daar moet ik dan ook maar aan toegeven. Maar misschien is die balans zoeken ook goed voor mij, we zullen zien hoe het gaat.

Frank steunt me erg waar ik heel blij mee ben, echter vond hij het minder dat ik alleen zou gaan. Ik denk dat er veel mensen alleen gaan en het prima kan maar het is ook een stukje dat ik emotioneel ben.
Gelukkig heb ik een heel sportieve tante Francien die ook veel over de Camino praat ( en al een keer gefietst). Toen ik het er met haar over had hoefde ik niet eens te vragen of ze mee ging, ze stelde dat zelf meteen voor, ondanks de korte termijn, zo graag wilde ze. Ze zou de eerste 2 weken tot aan Burgos meereizen, wat mij nog 3 weken gaf om zelf te wandelen. Die 3 weken voor mezelf wilde ik ook graag maar ik vond het ook erg bijzonder om met haar te beginnen, alsof het zo moest zijn.

De week voor vertrek hebben we samen met onze rugzak gewandeld om te oefenen op de strafrechter heide, dat ging erg goed.
Helaas bleek de volgende dag dat ze een ontsteking had onder haar voet en ook de dokter zei dat ze echt niet mee kon.
Voor haar natuurlijk erg vervelend en ik weet dat ze het erg moeilijk vond en ik had erg met haar te doen.
Echter moest ik dus ook even schakelen, van de ene kant weet ik dat het ook oké is om alleen te gaan en ik zou de laatste weken ook alleen zijn maar ik vond het toch ook wel heel fijn om samen met haar te starten.

Ik ben deze week voor vertrek dan ook een beetje emotioneel maar dat is misschien ook niet zo gek, naast dat ik alleen ga komt het dichterbij en besef ik datik Frank zo lang moet missen.

Maar ik weet dat ik het wil, ondanks dat het vast eens moeilijk word, wat er ook bij hoort en goed is voor me, wordt het ook mooi en ik wil het niet voor niks!
Mijn tas is gepakt (8.3 kilo maar met water bijna 11 zo zwaar!) en ik ben er klaar voor!

Xx