Obruni Obruni!!

Hoi allemaal!
Hoe is het met iedereen? Leuke koningingendag gehad? Ik ben vanachtend om half 6 aangekomen in Amsterdam. Was echt een slopende (nacht) vlucht en ben behoorlijk ziek geweest. Maargoed toch weer heelhuis terug gekomen, haha. Maar hier dan zoals beloofdt een stukje over mijn ervaringen daar.
Het was al bij al een hele ervaring en erg indrukwekkend om het zo maar even te zeggen. Ben natuurlijk ook pas net terug dus moet het allemaal ook nog even laten bezinken.
De indrukken begonnen al toen we daar net aankwamen, het was donker en we zaten in de bus op de snelweg en alle autos reden gewoon door elkaar heen, er was echt helemaal geen orde en wij waren dan ook aan het spookrijden. Tussen al die autos door liepen tig mensen op staat met bakken op hun hoofd van alles proberen te verkopen, levensgevaarlijk. Overal langs de weg waren van die houten of kleie hutjes en waren er megaveel mensen op staat, en we kwamen ook langs een krottenwijk.
De eerste dagen bleven we als groep bij elkaar en hadden we nog training waar we onze “buddies”ontmoet hebben. Echt allemaal heel leuke studenten en ze wisten niet eens dat ze naar Nederland mochten dus dat was een grote schok waar ze erg blij mee waren. Mijn buddie is de jongste van het stel, ze is 19 en heet Abena, een heel heel aardig, lief, verlegen en volgens mij vooral heel pienter, intiligent meisje.
We zijn ook met heel de groep naar een kerkdienst geweest wat echt megagezellig was. Het was een heel klein en een beetje krakkemikkig kerkje die stampvol was, toen wij binnenkwamen keek iedereen ons met grote ogen aan, ze zien natuurlijk niet vaak blanken. We gingen ons voorstellen en moesten vertellen wat we kwamen doen. Ze vonden het helemaal geweldig en toen gingen ze met een liedje ons allemaal welkom heten. De hele kerk begon te dansen en kwamen allemaal langs om ons een hand te geven en ons welkom te heten. Daarna heben we nog flink mee staan dansen om “the lord” te eren, ze vonden het helemaal geweldig dat wij zo meedansten, iedereen was helemaal bezweet, haha. Het was echt super, die sfeer daar, niet normaal, ik kan dat niet goed uitleggen, je moet er denk ik gewoon bij zijn. Nog eens wat anders dan naar de kerk gaan in Nederland waar je de hele mis op een bankje zit te luisteren.
Hierna ging de groep uit elkaar naar verschillende plekken en oransaties door het land. Wij zaten met onze buddies in het tropische gebied boven op een berg, waardoor het door de wind net iets koeler was dan in de rest van het land maar nog steeds echt megawarm. Ik kon er niet aan wennen, het is erg benauwd en elke dag zeker wel zo’n 30 graden of warmer. Wel hebben we een paar van die tropische strormen meegemaakt, jeetje dan zijn nog eens regenbuien. Ik vind stormen altijd eigenlijk heel gaaf alleen wij zaten daar natuurlijk nog in een redelijk stevig gebouw, ik kon het niet helpen om eraan te denken hoe de omstandigheden in de hutjes waren waar we eerder op de dag waren..
Soms heb ik natuurlijk best wel veel ellende gezien wat af en toe echt wel moeilijk is. Mensen die mega ver moeten lopen voor water bijvoorbeeld.
Dat is echt een basis behoefte waar wij in Nederland nooit aan denken en eigenlijk als vanzelfsprekend achten. Het komt gewoon uit de kraan, en we douchen en spoelen zelfs de wc door met drinkwater. Ook kom ik net thuis en vind ik het ineens raar dat zoveel mensen hun tuin bespuiten alleen maar om het gras groener te maken, het regent hier toch genoeg :S Hier moeten mensen zover lopen alleen maar om water, dat is gewoon niet normaal.
Maar toch is er ondanks alle ellende een prachtige sfeer in dit land, mensen zijn zo vriendelijk en zijn echt zo blij met alles wat ze hebben, ze waarderen alles gewoon veel meer, vooral omdat ze minder hebben en ik denk oprecht dat ze een stuk gelukkiger zijn dan veel Nederlanders. Ik weet dat het allemaal heel cliche klinkt maar we zouden met zijn allen echt eens dankbaarder moeten zijn voor de dingen die we hebben en dat waarderen...
Voor de filmopdracht denk ik dat ik behoorlijk goed beeldmatriaal heb weten te verzamelen. Nu dus nog monteren en dan heb ik wel het gevoel dat het goed komt met die documantaire.
Ik heb veel gezien en meegemaakt maar wat me denk ik het meeste bijblijft is dat we ook 3 dagen in een klein dorpje in de middle of nowhere zonder riolering en bijna geen elektrischiteit werden gedropt, Hwee Hwee.
We sliepen bij een gastgezin en de eerste dag was het behoorlijk wennen, veel mensen hebben nog nooit een blanke gezien en iedreen keek echt hun ogen uit. Ze riepen allemaal Obruni, Obruni als we langsliepen wat blanke betekent. Kinderen wouden ons allemaal aanraken en vooral dat ik blauwe ogen had leek ze te facineren. Heb nog nooit meegemaakt dat zoveel mensen me zo gefacineerd in mijn ogen keken en zoveel complimentjes over mijn ogen gekregen.
Van de ene kant heel leuk natuurlijk want iedereen vindt het helemaal geweldig als je een keer naar hen lacht, of even zwaait en in hun taal (twi) vraagt hoe het met ze gaat. Het lijkt wel alsof je heel hun dag opfleurd als je even een praatje maakt. Maar van de andere kant is het ook wel heel erg vemoeiend de hele tijd, je valt zo op en iedereen wil jou heel graag goed, vriendelijk en gastvrij behandelen wat heel erg lief is maar waardoor ik me van de andere kant soms wat bezwaard voelde. Ik hoef helemaal geen betere behandeling dan andere te krijgen, ik ben toch ook gewoon een mens en hetzelfde als zij, ik ben toch niks beters, zo wil ik me niet voelen. Maar zo werd ik daar wel behandeld.
Maar in Ghana is het klassensysteem echt heel erg, waardoor ze erg tegen je op kijken, de hele tijd als ik in dat dorpje even rusitg weg liep om een bosje te zoeken om even naar de wc te gaan lukte dat niet, ik viel natuurlijk veel te erg op met mijn blanke huid waardoor iedereen vraagt waar je heen gaat. Als ik dan zei dat ik naar de wc ging dan stonden ze erop dat ik meeliep naar hun wc huisjes. Die huisjes waren zo vies en smerig dat ik natuurlijk echt 10 keer liever in de bosjes ging maar voor hen is zo’n vies hokje een teken van luxe en rijkdom en dus mochten wij obruni’s naar die hokjes ipv de bosjes, de bosjes was alleen voor mensen die niet zo’n wc konden bouwen of betalen. Nou wat een eer op zo’n vies hokje haha.
Toch moet ik zeggen dat ik de tweede dag al erg gewend was aan alles, behalve dan dat ik me erg vies voelde en niet kon wassen. Wassen deden ze dus ook in zo’n soort vies hokje, met een emmer waar allemaal beesje in zaten en waar het naar urine en poep stonk, nee dankje dus. Dan liever een vieze zweetlucht, haha. “Gelukkig” was er op die dag weer een behoorlijke tropische regenbui. Iedereen rende onder hun dakjes en wij renden de andere kant op om lekker fris in de regen te kunnen staan en ons zo te kunnen “wassen”, haha. Iedereen keek ons aan van: wat zijn die obrunies nu weer aan het doen, haha. Ook was het leuk om bij een gastgezin te slapen dan zie je ook hoe een gezin daar leeft, helaas konden we ze niet zo goed verstaan maar met de kinderen heb ik wel verschillende spelletjes gespeeld.
Het eten was alleen niet echt te vertrouwen soms zagen we de beestjes door de rijst lopen. Vlees heb ik daar sowieso niet gegeten omdat ik dat al helemaal niet vertrouwde, die mensen eten dus echt alles zelfs vleermuizen en ratten, vaak ook met hoofd en alles. Toch heb je op een gegeven toch honger dus at ik wel wat rijst ofzo en we waren allemaal dus al flink aan de spetterpoep waar we wel een beetje ziek waren af en toe maar het ging verder nog wel.
We hadden in een boekje ook iets gelezen over palmwijn wat typisch Ghanees was, wij daar dus naar gevraagd en die gastvader mee om het te halen. Nou, het was echt zo’n prutje in van die vieze aangekoekte plastic flessen wat daar in de zon stond te pruttelen met een flinke laag schuim erop en een masse vliegen eromheen. Niet bepaald hygenisch dus, maar zo’n oud vrouwke was al een (vieze) fles voor ons aan het inschenken voordat we iets konden zeggen. We voelden ons dus best schuldig en onze Ghanese buddie dronk toen toch maar, hij zei dat het wel meeviel dus toen heb ik uit beleefdheid ook maar gedronken. De rest dronk niet mee dus hebben we de fles maar met zijn 2en leeggedroken. Wat een sterk goedje zeggen, ik voelde mijn benen behoorlijk onder me lopen, haha. Helaas was het de volgende dagen dus minder grappig aangezien ik met hoge koorts op bed lag te kotsen. Alles draaide de hele tijd, had ijskoud en toen weer warm, heb me echt nog nooit zo verot gevoeld. Gelukkig ging het 2 dagen later weer een stuk beter. Bah was toch wel eng zeg, had ook maar niks tegen mam thuis gezegt, die had zich toch alleen maar zorgen gemaakt en kon er toch niets aan doen.
De laatste dag kwamen we in Accra weer met de hele groep bij elkaar in een (voor ons dan) superluxe hotel. Jeetje dat alleen al was een hele cultuurschok, haha. Als je daar bent ga je toch automatisch verglijken met waar je de nachten daarvoor hebt geslapen en de andere (krot) huisjes die in dezelfde stad staan. We mochten op gesprek komen bij de Nederlandse ambassade.Ook om hen op de hoogte te stellen van ons project en op die manier dus alvast aangeven dat de Ghanese student in september visa nodig hebben om naar Nederland te komen (dat is vaak nogal moeilijk).
We hebben een heel intressante discussie over ontwikkeling gehad met de ambasadeur. Over hoe de Nederlandse ambassade het geld besteedt wat ze van de Nederlanse overheid hebben gekregen voor de onwikkeling.
Het komt er in het kort op neer dat ze veel geld besteden aan projecten van de overheid omdat ze die het betrouwbaarst vinden. Want er moet natuurlijk verantwoord worden wat er met het geld gebeurd. Mijn mening is dat die organisaties alles op de automatisch piloot doen en minder naar de personen, de bevolking kijken, bij de overheidsprojecten die ik bezocht heb was ook helemaal geen spirit en dat hoorde ik van de rest ook. Als je ontwikkeling wil dan moet je naar 2 kanten kijken, niet alleen zelfs denken hoe wij kunnen helpen, maar je moet vooral naar het volk zelf luisteren, wat zijn hun ideeén, wat willen hun en ze daarmee helpen hoe ze dingen zelf kunnen. Bij de kerkprojecten die we bezocht hebben was echt veel meer spitit en motivatie van mensen. Je kon het echt gewoon voelen, ze staan ook veel dichter bij de bevolking, het geloof is hier zoiets groots dat je dat bij de ontwikkeling van een land niet kunt negeren, dat hoort er gewoon bij en dat moet je dus ook in de ontwikkeling gebruiken. Als je meer via dit soort organsaties werkt (het beste zou in mijn mening dat ze samenwerken) werk je meer van onderuit (omdat je veel dichter bij de mensen staat), bij de roots van de problemen en bereik je veel meer dan als je van bovenaf naar onder werkt.
Ik denk echt niet dat dit een of ander idealistische visie is die ik heb, maar dat het heel reël is.
Als ik zie wat het geloof hier voor mensen is, wat heb betekend en wat ik heb opgemaakt uit alle gesprekken die ik met Ghanezen en onze buddies heb gehad dan zie je dat het geloof hier zoveel kracht biedt. Dat is de reden dat mensen doorzetten, en zo hard werken, dat is de reden voor hun motivatie, daardoor denken ze dat het allemaal goed komt. Natuurlijk komt het allemaal niet vanzelf goed, vaak blijft de ellende ook. Vooral zonder stucturele hulp waar ze zelf mee verder kunnen.
Maar zonder die motivatie kan je ze nog zoveel hulp verlenen als je wilt (zoals de overheidsorganisaties doen) maar dan kom je er niet. Het moet eens mix zijn van goede structurele hulp en het geloof wat motivatie bied, dan kom je pas verder.
Helaas kunnen kerkorganisaties het vaak niet betalen om alle resultaten te meten, en zo komt hun verantwoording waar ze het geld aan besteden onbetrouwbaar over. Dit is de grootste reden dat de ambassades hen niet steunen.
Maargoed, ik kan hier nog wel uren over doorpraten maar ik laat het hier even bij anders wordt mijn verhaal wel eg lang en bovendien vindt misschien niet iedereen dat zo intressant, haha.
Zoals ik al zei ben ik weer heelhuids thuisgekomen, nog steeds een beetje ziek maar het valt behoorlijk mee. Ik hoop dat ik het meeste zo heb samengevat, natuurlijk kan ik er nog veel meer en veel langer over vertellen. Heb nog zoveel meer meegemaakt dat ik hier niet verteld heb. Maar mijn verhaal is alweer lang genoeg dus als je nog iets wilt weten dan hoor ik dat wel!
Groetjes
Fem