Finito Spaanse les en weekend Isla de Omoteppe

Hola!

Hier na bijna een week weer een berichtje en er is in de tussentijd veel gebeurd en veranderd!

Ten eerste ben ik klaar met mijn Spaanse lessen, niet dat ik nu vloeiend Spaans spreek maar ik kan een beetje uit mijn woorden komen en wat verstaan. Soms met opzoeken erbij en ik moet alles nog blijven bestuderen en flink oefenen, maar dat is geen probleem aangezien ik nog een aantal weken bij een gastgezin zal zitten en Spaans moet praten op mijn vrijwilligerswerk.

De laatste dagen Spaanse les waren nog intensief maar elke middag gingen we wat leuks doen met Spaanse les en daar ter plekke ons Spaans oefenen. Dit was erg leuk en zo zie je nog wat van de omgeving, zo zijn we wezen varen rondom de eilandjes bij Grandada, erg mooi, zijn we naar een andere stad geweest met bekende markt en naar een meer in de buurt wezen zwemmen. Je leert zo ook de weg beter kennen en hoe alles werkt, we gaan meestal met de bus. Een chicken bus noemen ze dat hier, dat is gewoon het locale vervoer en zijn oude afgeschreven schoolbussen die opgeverd en versierd zijn. Best gaaf, ze rammelen allemaal en alle spullen die op de markt gekocht worden (lees zakken rijst, kippen, fietsen etc.) gaat op het dak. Als je zelf dus met zo’n bus reist zal je backpack ook op het dak moeten. Ze vertrekken soms van wat chappie plekken en iedereen staart je aan als je als buitenlander in zo’n bus stapt. Maar gelukkig waren we met onze Spaanse lerares alleen nu ik er gewend aan ben zou ik het zelf ook doen. Sowieso veel goedkoper dan met een taxi en andere vormen van vervoer zijn er niet echt (behalve grote internationale bussen van reisgroepen maar die moet je boeken en kom je niet zomaar op). Bovendien heeft het ook wel wat, ben je tenminste onder de locals.

Op woensdag was ik klaar met mijn Spaanse lessen en gingen we donderdag naar mijn vrijwilligerswerk in San Juan del Sur. Het zag er heel leuk uit en er is veel ruimte voor eigen inbreng. Het is verder wel allemaal wat losjes en er wordt niet echt gepland, zo hadden ze er niet echt rekening mee gehouden dat ik ook daadwerkelijk zou komen.
Blijkbaar zijn er veel vrijwilligers die zich aanmelden maar nooit komen. Maar daarom hadden ze me ook niet verteld dat er de komende week een soort vakantie is en het dus een rustige week zou worden. Ze gaan dus niet met de bus naar de afgelegen dorpjes om de workshops enzo te doen.
Daar baal ik best wel van en ze vroeg zelfs of ik anders een week later wilde beginnen.
Maar ik moet voor school wel een bepaald aantal weken stage lopen en bovendien heb ik ook met Frank van alles gepland als hij aankomt dus een week langer kan ook niet.
Maar dat was geen probleem zei ze, ik kon wel gewoon al beginnen en dan gewoon in het dorpje hier mijn workshops houden en meehelpen. Daar ben ik dus wel blij mee en dan kan ik deze week gewoon veel hier doen en voorbereiden en die weken erna veel in de dorpjes doen.
Ik heb voor het weekend wel al meegeholpen met Engelse les en een aantal art workshops wat wel leuk is en nu heb ik dus een idee wat ik volgende week kan doen.

Verder zit ik weer in een gastgezin wat goed is voor mijn Spaans en ook daar zit een Nederlands meisje. Zij had ook het weekend vrij en vroeg of ik meeging naar Omoteppe eiland.
Omdat ik het weekend ook vrij was en toch niets gepland had leek me dat wel leuk.

Ometeppe is een eiland midden in het meer van Nicaragua, een van de grootste meren van Latijns Amerika dus meer een binnenlandse zee met zoet water. Het eiland is ontstaan door twee grote vulkanen waarvan er eentje nog actief is, de conception vulkaan. Het is er dus supermooi want op een vulkanische eiland is het natuurlijk super vruchtbaar en omdat we in het regenseizoen waren is het ook nog eens supermooi groen.
We waren vroeg vertrokken en hadden een lift achterin in jeep naar het plaatje waar de boot vanaf vertrek. Alleen dat was al cool en natuurlijk veel goedkoper en makkelijker dan de bus of taxi.
Het enige nadeel was dat we bij het verkeerde haventje afgezet waren waar alleen transportboten naar het eiland gingen. Wij speelde natuurlijk domme toeristen en na wat overleg mochten we toch aan boord stappen bij een van de kleine vrachtbootjes. Echt heel chil boven op het dek gezeten, natuurlijk wel iets minder comfi dan personenvervoer maar velen malen gaver!

Aangekomen op Ometeppe besloten we avontuurlijk te blijven en huurde we een scooter i.p.v. dat we met de bus naar een vooraf bepaald hostel gingen. Nu konden we zelf gaan verkennen wat het mooiste plekje van het eiland was. Na een mooi afgelegen hostel in the middle of nowhere bij een nationaal park en strandje te hebben gevonden gingen we er met de scooter verder op uit.
Toen we aan de andere kant van het eiland waren begon het echter zo hard te regenen dat we niet verder konden rijden (in lage delen van de weg stond het water bijna 40 cm hoog) en moesten we gaan schuilen. Gelukkig zagen we een barretje toen het echt hard begon te regenen waar we stopte en de enorme hoosbui die een aantal uur duurde hebben afgewacht.
Toen we wilde gaan startte onze scooter echter niet meer. We snapte er niks van en stonden echt als twee hulpeloze meisjes naar onze scooter te kijken niet wetende wat we moesten doen. Het was al 5 uur en om 6 uur wordt het snel donker dus we wilde echt terug want ons hostel lag echt op een afgelegen zandpad met vele boomstronken etc. Kortom, iets wat je niet in het donker op de scooter wil doen als het ook nog eens heel modderig is van alle regen.
Gelukkig was het barretje wat afgelegen en waren de mensen heel vriendelijk, iedereen probeerde ons te helpen maar kregen hem ook niet aan de praat. We belde naar het bedrijfje waar we het van gehuurd hadden wat het kon zijn en die zei dat de scooter waarschijnlijk nat was geworden. Ja Duhhhuh, tuurlijk was hij nat geworden, had hij die hoosbui die bijna een uur duurde niet meegemaakt? Toch had hij niet erg nat kunnen worden, zeker niet iets onder de kap want we hadden hem onder een afdak gezet bij het barretje. Maar blijkbaar kunnen scooters dus niet tegen regen, iets wat ik best raar vind. Dat heb ik nooit geweten maar ik heb dan ook nul verstand van die dingen. Ik vind het alleen gek dat je dan scooters verhuurd op een eiland met tropische buien, dat snappen ze zelf toch ook wel dat die dan nat worden. Er was echter niets van gezegd. Net op het moment dat ik boos wilde worden aan de telefoon na zijn zoveelste het is niet onze schuld kreeg een van de locals bij het barretje na bijna drie kwartier de scooter ineens gestart.
Zo blij waren we, want het was duidelijk dat de gast van de scooterverhuur ons niet zou helpen.
Maar helaas mocht de pret niet lang duren , na ongeveer 5 minuten viel de motor weer stil. Helaas waren we nu niet in een achteraf barretje met vriendelijke locals die ons wilde helpen maar waren we in het meest toeristische dorpje van het eiland waar ze toeristen liever deden afzetten in plaats van helpen. Niemand die ons dus kwam helpen en alle andere toeristen dachten alleen maar aan hunzelf en liepen ons voorbij alsof ze ons niet zagen. Het was al aan het schemeren en werd bijna donker en de moed zakte bijna in mijn schoenen nadat ik aan alle restaurantjes, hotels, hostels, winkeltjes etc. in de buurt al had gevraagd of iemand ons kon helpen. Onze batterij van de telefoon was leeg maar ook een (lokaal) telefoontje was teveel gevraagd. Nadat we ergens 80 cordoba (ongeveer 4,5 dollar, veel dus voor hier) voor een telefoontje hadden betaald om maar weer naar het scooterverhuur bedrijf te bellen en hij ook nog zei dat het ons 30 dollar extra zou kosten om hem te betalen was ik helemaal strontchagrijnig geworden, wat een afzetters!! Het is toch zeker niet onze schuld dat hij ons een rotscooter verhuurd die er mij ophoud bij een beetje water.
Helaas hadden we niet echt veel keus, we hadden al 50 dollar deposit betaald dus liever 20 dollar terug dan helemaal niets. Anders had ik de scooter waarschijnlijk daar laten staan en een taxi terug genomen en had hij het maar uitgezocht.
Maargoed, ik moet er maar niet meer aan denken, het was op dat moment niet anders en we hadden weinig keus aangezien we aan de andere kant van het eiland zaten, het donker was en dus gevaarlijk, er megaveel muggen kwamen in het donker en we het koud hadden tot op de botten door al die regen.
Afgezet door het scooterbedrijf bij het entreeweggetje van ons hostel en helemaal over het donkere modderige pad terug gelopen naar ons hostel waren we zo blij dat we terug waren en een warme douche konden en zijn we vroeg gaan slapen.

Dit was maar goed ook wat de dag erna hadden we een zware dag voor de boeg. We gingen namelijk de vulkaan beklimmen. Het eiland bestaat uit twee vulkanen een van ongeveer 1394 meter en de hoogste vulkaan van Nicaragua, de Conception 1610 meter.
Nadat iedereen ons verteld had de vulkaan van 1394 meter te beklimmen omdat die andere bijna niet te doen was en de zwaarste vulkaan van Nicaragua was om te beklimmen hebben wij uiteraard voor de hoge vulkaan gekozen :)
De Conception vulkaan, een ware reus maar mega mooi (zie foto’s)
De eerste 900 meter zijn door de jungle en waren mega zwaar. Ik zette mijn gedachten op nul en begon te klimmen, elke keer als ik even stopte voelde ik mezelf duizelig worden dus klom ik maar stuk door. Je moest jezelf echt omhoog trekken door de modder met duizende beestjes en planten. Wel leuk dat we ook apen van heel dichtbij zagen (helaas kon ik die niet heel goed op de foto krijgen door alle bomen) die nieuwsgierig waren en ons bijna een half uur gevolgd hebben hoog in de bomen. Ik trok mezelf echt met de bomen omhoog en voelde mijn spieren, we hebben een aantal groepen ingehaald en na 3 uur klimmen (de meeste groepen doen daar bijna 5 uur over) kwamen we boven de jungle uit. Supermooi was het daar, je had nu echt een uitzicht over het eiland met een heerlijk windje waardoor de hitte draaglijker was.
De top konden we echter nog niet zien, die lag in de wolken, het enige wat je zag waren rotsen, heel veel rotsen. Dat is ook precies de reden waarom veel groepen op dit punt stoppen en niet verder durven. Maar na een pauze wilde ik er wel weer tegenaan. Het was dus nog 700 meter en na 200 was het gras weg en waren er alleen nog maar rotsen. Dat was best gevaarlijk want ze glijden veel onder je voeten weg en ik had ineens spijt dat ik toch niet mijn hike schoenen meegekomen had op deze reis en dit op mijn Vans moest doen. De rotsen waren ook megascherp dus er zitten nu een aantal sneden in mijn Vans maar gelukkig is het er (net) niet doorheen gesneden.
Om naar de top te komen hebben we er toen nog 1,5 uur over gedaan. Het was best zwaar vooral op het eind, ook omdat je in de wolken zit dus totaal geen idee hoe ver je nog moet gaan.

Aangekomen bij de top hoop je dus ook dat het de moeite waar is maar helaas was er door de wolken weinig te zien. Helemaal jammer als je hoort dat het uitzicht echt spectaculair moet zijn als het helder is. Toch was er wel een gevoel van trots wat het wel goedmaakte, onze gids zei namelijk dat van alle groepen die de klim doen, nog geen 10 procent ook daadwerkelijk de top haalt.

Best goed gedaan dus dacht ik zo, en dat op mijn Vans!
Helaas juichte ik wat te vroeg want vooral met het dalen had ik het zwaar. Niet qua energie, want het is wel minder zwaar. Maar meer qua uitglijden over de losse stenen.
Ik ben niet snel bang maar nu was ik echt als de dood, de hele 1,5 uur naar beneden tot we weer bij het gras zaten. We hebben er uiteindelijk net zo lang over gedaan om naar boven te gaan (waar we wel uitzonderlijk snel in waren) als naar beneden gaan (waar we uitzonderlijk langzaam in waren:)).
Ik was zo blij toen ik beneden was, ik moest bij elke stap uitkijken wat ik deed en met mijn vans had ik gewoon geen enkele stabiliteit en gleed ik telkens weg, weer een aantal meters naar beneden schurend over vlijmscherpe rotsen. Zo als je je kunt voorstellen heb ik dus het nodige aantal schaaf en schuurwonden over gehouden en lag ik helemaal open. Helemaal toen onze gids zei, oke hier moet je niet uitglijden want als je niet kunt stoppen val je hier naar beneden, waarna hij een steen in een gat gooide die we een minuut later hoorde vallen.
Ik was echt als de dood, ik ben zonder te overdrijven meer dan 10 keer gevallen en soms kan je echt bijna niet stoppen. Het is zo steil en de zwaartekracht trekt je zo naar beneden dan je niet kunt stoppen. Toen de gids vertelde dat er op dat stuk ook al 4 mensen overleden waren doordat ze naar beneden waren gegleden had ik had niet meer. Ik had bijna overwogen om op die plek te blijven zitten en een helikopter van 10.000 euro te laten komen waardoor ik heel mijn leven schulden afbetaal. Gelukkig weet je als je daar aan denkt dat dat niet kan en je echt geen keus hebt en dus wel verder moet. Ze kunnen je ook niet halen als er iets gebeurd (een helikopter had daar ook nergens kunnen landen).
Maargoed uiteindelijk ben ik heelhuids beneden gekomen, ofja heelhuids met een heleboel krassen, schuurwonden, blauwe plekken en een verstuikte enkel tijdens een van mijn vallen.
Die verstuikte enkel was nog wel lastig want daarna moesten we nog die 900 meter door de jungle afdalen. Je moest echt soms een meter naar beneden springen, over takken heen klauteren en soms voel je ook weer dat de steile zwaartekracht je zo voorover trekt als je niet goed neerkomst en teveel naar voren leunt. Maargoed, ook die laatste 900 meter heb ik overleefd alleen bonkt mijn enkel als een malle.

Al bij al best wat meegemaakt op Ometeppe dus met de scooter en de vulkaan. Verder is het wel echt een prachteiland en als ik nog een keer een weekend vrij heb ga ik eventueel wel terug, alleen zijn er nog zoveel andere dingen te zien hier dus ik krijg mijn weekenden wel vol.

Nu dus wel blij dat ik terug ben, het is een lang bericht geworden zie ik terwijl ik ging proberen om mijn berichtjes korter te houden, haha.
Maargoed, je maakt ook zoveel mee in een kort aantal dagen, veel indrukken telkens die ik nauwelijks zelf kan verwerken. Gelukkig begin ik morgen met mijn vrijwilligers werk en heb ik het even iets stabieler. Ik zal snel proberen te laten weten hoe dit is en hoe het allemaal gaat!!
Liefs Fem!!!